Wat een prachtige dagen laat februari ons zien. Als je dit weekend niet in het bos bent geweest dan zou je eigenlijk nog moeten gaan. Het is heerlijk buiten! En als er nu geen sneeuw of ijs meer komt dan is het voor het eerst dat de winter écht aan ons voorbij is gegaan. Dat is vreemd. Haast onwerkelijk. Hoeveel signalen moeten we krijgen voordat we werkelijk beseffen dat het klimaat verandert?
Kop in het zand?
Het is als met slecht nieuws. Je wilt het niet weten totdat het opeens echt zo is. Tot er geen ontkomen meer aan is. En dan is het haast onverteerbaar. Te laat misschien wel. 'Hätte Ich nur' leerde ik van mijn Oosterrijkse moeder. En dat is me altijd bijgebleven. Een belangrijke les in tijdig verantwoordelijkheid nemen. Dat vind ik natuurlijk ook niet altijd makkelijk. Het liefst willen we dat alles goed is. Mooi en prachtig. Dat we ons geen zorgen hoeven te maken en nergens over hoeven na te denken...
Realiteitszin
Maar dat is gewoon niet altijd zo. Het vraagt realiteitszin om stil te staan bij de dingen die niet goed gaan. Bewust te zijn van de dingen die beter kunnen. In ons eigen leven en in ons werk. En natuurlijk ook in de samenleving en in onze omgang met de natuur en de dieren. Signalen vanuit het klimaat zijn er niet voor niets. We moeten daarmee aan de gang. Als we onze kop in het zand houden zien we niets.
Onze planeet verdient beter
En dan, temidden van onzekerheid en alle vragen, ga ik naar buiten en zie de vogels, de bomen en het gras. De blauwe lucht, de wolken en de zon... Alsof er niets aan de hand is. Onverstoorbaar trouw die planeet aarde. Ze verdient beter!
Februari, Ingrid Brulez
Mijn reacties